Het zijnverwarrende

tijden. Sinds het voorjaar vluchten vele duizenden mensen vanuit oorlogsgebieden richting Europa en dus ook België. Beelden van mensenmassa's, overladen bootjes op de Middellandse Zee, kamperende vluchtelingen, branden op ons netvlies. Mensen in nood.

Bij deze beelden en alle berichten die de wereld rondgaan, is het begrijpelijk dat we even slikken, zelfs wat schrik krijgen: hoe gaan we al deze mensen een plaatsje geven in onze maatschappij, kunnen we het wel aan? Niemand van ons beweert dat de huidige situatie geen druk zet op de samenleving en onze voorzieningen. Het is geen gemakkelijk op te lossen probleem ? en oplossingen zijn dus ook niet te verwachten van simplistische visies in één of andere richting. We zullen noch alle deuren open kunnen zetten, noch alle deuren kunnen sluiten voor deze mensen.

Bij deze sterk gemediatiseerde problematiek is enige nuance op zijn plaats. Als ieder zijn steentje bijdraagt, kunnen we op een menselijke en haalbare manier hulp en ondersteuning bieden.

Kijken we bijvoorbeeld naar ons eigen Mortsel. Positief is alvast dat de Stad het mailadres [email protected] in leven heeft geroepen voor wie zich wil engageren om vluchtelingen in nood te helpen. Uiteraard kan Mortsel geen "honderden" vluchtelingen huisvesten. Dat verwacht ook niemand. Momenteel heeft het OCMW Mortsel plaats voor 32 vluchtelingen. Tot enkele jaren geleden was er plaats voor 40. Het lijkt ons in de huidige situatie dan ook niet meer dan billijk om het vroegere aantal mensen opnieuw te huisvesten. Groen vraagt geen bovenmenselijke inspanning van de Stad, maar wel dat Mortsel doet wat het kan.

En als we even tijd maken om naar enkele vluchtelingen te luisteren, blijkt hun verhaal enerzijds tragisch maar anderzijds erg menselijk te zijn; ze willen een gelukkig leven voor henzelf en hun kinderen. Ze willen werken en graag bijdragen aan onze samenleving. Groen Mortsel sprak met Fatima en Ahmad, een koppel vluchtelingen in onze stad, je leest het gesprek in de Gist van november.